محمدرضا کامکار جلوی چشمان ما رفت...
این خاطره یکی از تلخ ترین اتفاقات زندگی من هست ؛ خیلی جایی از محمدرضا گفته نشد و خیلی زود همه چیز مسکوت موند ... ولی حالا که عضو این سایت شدم بد نیست کمی با این بشر دوست داشتنی آشنا بشید!
....
واسه خودمون یه گنگ تشکیل داده بودیم، شیطون و بازیگوش بودیم و سر به سر همه کس و همه چیز میذاشتیم... دبیرستان امام صادق(ع) هم اینقد وسیع بود که جا برای گنگ بازی و شیطنت کم نداشت!
آقای حسینی ، مدیر مدرسه رو میگم ، خیلی ازمون شاکی بود ... همیشه خیلی چیزها زیر سر ما 10 - 12 نفر بود ... زد و فراخوان زدن که آقا امسال خردادماه (1379) بعد از امتحانات اردوی راهیان نور داریم...
ماها گنگ داشتیم، شر و شیطون بودیم، درسمون خیلی خوب نبود ولی همیشه اولین نفرهایی بودیم که پایه برگزاری مراسم مذهبی و اردو و تفریح و ... بودیم...
خلاصه قرار گذاشتیم که این اردوی زیارتی رو بریم!
آقای حسینی وقتی دید ماها اومدیم جلوی دفتر واسه ثبت نام ، رسما دو تا شاخ روی سرش در اومد ...
شاید تو فکرش اینا بود : آخه مگه میشه اینایی که همیشه تو جیبشون سیگارت و ترقه هست ؟! آخه مگه امکان داره اینایی که همیشه والکمن و کاست موسیقی تو کیفشون کشف میشه ؟!
با هر زور و اصراری که بود مارو ثبت نام کردن...
روز موعود فرا رسید ...
سوا اتوبوس شدیم ...
طبق معمول عقب اتوبوس مال ما سرخوش ها بود ...
جلوی اتوبوس بچه های انجمن اسلامی و بسیجی بودن ...
اونا مداحی میخوندن ما سینه میزدیم...
وقتی تموم میشد ما سندی میخوندیم و اونا چپ چپ نیگامون میکردن...
آقای حسینی هم باهامون بود ...
بچه های دهه شصتی که تو مدرسه امام صادق(ع) درس خوندن کاملا میدونن آقای حسینی چقدر جدی و گاهی گوشت تلخ بود ! اما توی سفر کلاً یه آدم دیگه بود ... یه رفیق بود .. یکی بود که دوست داشتی همه سفرهای عمرتو با اون بری !
رسیدیم اندیمشک و رفتیم پادگان بزرگ علی بن ابی طالب (ع) که مال سپاه قم بود ..
تو یه سوله که در واقع نمازخونه بود بهمون جا و پتو دادن ...
نخوابیدیم که !
آقای حسینی اومده بود تو گنگ ما ! با هم میرفتیم آب یخ از تو دیگ پر میکردیم و میریختیم روی سر اونایی که خواب بودن ... خعلی باحال بود !!
از عشق شلمچه و مناطق جنگی یکساعت قبل از نماز صبح شروع کردیم به زیارت عاشورا و صدای ما باعث شد بقیه اونایی که خواب بودن هم بیدار بشن ... همه یه جوری نیگامون میکردن ! فکر میکردن داریم مسخره بازی در میاریم طبق معمول ! ولی اینطور نبود...
صبح شد و رفتیم به سمت مناطق جنگی ...
ناهار رو تو شلمچه خوردیم و قرار بود بعد از اونجا بریم به سمت اسکله ... ولی اینقدر هوا داغ و سوزان بود که همگی اعتراض کردیم و گفتیم اگه میشه بیخیال اسکله بشید و بریم اندیمشک لااقل دوش آب سرد بگیریم یا بپریم توی استخر بزرگی که در حال پر شدن بود !
آقای حسینی هم که برای اولین تو عمرش تابع بچه ها بود ، قبول کرد !
تو راه یه سر دانیال نبی رفتیم و بعد حرکت کردیم به سمت اندیمشک ...
تو جاده ی شوش - اندیمشک یه پل بود که زیرش یه رودخونه کم آب رد میشد...
همگی عین قورباغه چشم تیز کردیم و متوجه شدیم چند نفری از مردم هم دارن آب تنی میکنن...
اصرار کردیم که آقا پختیم بیاین بریم همین جا ...
آب تا مچ پا بیشتر نبود !!!
ولی خنک بود ...
چند نفر از ما و یکی دو نفر هم از بچه های بسیجی لخت شدیم ... بقیه هم بهمون میخندیدن و فقط دست و صورت آب میزدن ...
منو از همه بیشتر مسخره میکردن ... چون هم خبر از خوب بودن شنام داشتن و هم رو حساب بچه شمال بودنم ...
بی توجه بودیم و فقط آب بازی میکردیم...
من و ممد شپش و احسان و ابوالفضل رفتیم به سمت زیر پل ... چون مشخص بود که ظاهرا بخاطر پایه های پل و چال برداری اونجا عمیق تر هست!
حدسمون درست بود و آب عمیق تر شده بود ... خنک تر هم بود و حال میداد ...
بهشون تذکر دادم که بچه ها از آب عمیقی که راکد مونده بترسید چون نامرده... حواستون باشه...
ممد شپش و احسان داشتن شوخی میکردن و هی قدم قدم به سمت قسمت عمیق آب جلو میکردن ....
احسان یه شوخی کرد و ممد شپش خواست جوابشو بده ، اما احسان در رفت ...
یهو پای ممد شپش گیر کرد به خزه های زیر آب و شروع کرد به آب خوردن !
آاااااای دارم خفه میشم ... بابا لامصب یکی بیاد کمک ... خفه شدم ...
میرفت زیر آب و میومد بالا ....
ما هم که مسخره ! فقط بهش میخندیدم ! چون از بس شوخ بود فکرشم نمیکردیم جدی باشه...
ولی محمدرضا اینطور فکر نمیکرد...
یهو لباس روشو در آورد و پرید تو آب ...
ممد شپش رو هل داد به سمت پایه پل و ممد تونست نجات پیدا کنه ...
ما همه محو صورت کبود شده ی محمد بودیم که انگاری واقعا دم دمای مردنش بوده و واقعا داشته غرق میشده ...
یهو احسان فریاد کشید : ممد ؟؟؟؟ ممدرضااااااا ؟؟؟ ممدرضاااا کوووو ؟ ممدرضااااا؟؟
هممون یکباره توجهمون جلب شد به صدای فریاد احسان ... واقعا محمدرضا کامکار نبود !
ناپدید شده بود ...
همه دست و پامونو گم کردیم ...
هی زیر آبی رفتیم بلکه پیداش کنم ... ولی میزان خزه ها و آشغالای کف آب اینقدر زیاد بود که چیزی دیده نمیشد...
بقیه هم کناره های رودخونه رو می دویدن تا شاید آب آورده باشدش یه کناری ... ولی محمدرضایی در کار نبود !
نیم ساعت گذشته بود ... همه امیدها دیگه داشت نا امید میشد ...
آقای حسینی خودشو میزد و بچه دستشو میگرفتن ... یهو خل شد و خواست خودشو پرت کنه تو آب که خداروشکر احسان گرفتش ...
هوا داشت تاریک میشد ...
به مسئول سپاه خبر رسوندن که اینطوری شده..
با صدای فریاد و جیغ و اشک زیارت عاشورا میخوندیم تا شاید محمدرضا سالم پیدا بشه ...
چقدر به خدا التماس کردیم ... چقدر گفتیم بابا غلط کردیم فقط محمدرضا سالم پیدا شه ...
غواص های سپاه اومدن و رفتن تو آب ...
چیزی پیدا نکردن !
یه جرثقیل آوردن که یه چنگگ مکانیکی (مخصوص لایروبی) داشت ... هی زدن تو آب ... هی زدن تو آب ...
تا اینکه به پای محمدرضا گیر کرد و از آب آوردنش بیرون...
بقیه شو یادم نمیاد ... چون همه غش و ضعف رفته بودیم...
وقتی رسیدیم قم داداش بزرگ و پدر محمدرضا رو دیدیم که غمبرک زده بودن جلو در مدرسه ....
تا اونارو دیدیم از خود بیخود شدیم ....
هیچکس نمیتونست به دیگری التیام بده ...
خدا بیامرزه آقای مشکینی رو ... گفت این بچه تو سفر زیارتی واسه نجات جون یه آدم زده به آب و شهامت به خرج داده ... با این حرف محمدرضا از طرف ایشون و چند تا از مراجع شهید اعلام شد ...
بنیاد شهید هم وارد عمل شد و قبری در بین شهدای گلزار براش در نظر گرفت ...
تشییع جنازه عظیم و عجیب و غریبی بود ... تا چشم کار میکرد جمعیت بود ... همه بچه دبیرستانی ... همه جوان .... همه در حال سوختن ...
ولی چه فایده ... هیچکدوم اینا محمدرضا رو به ما رفقاش و خانواده اش بر نمیگردوند...
شهید محمدرضا کامکار مزارش بین شهدای گلزار قم و جایگاهش الحمدلله بین بال فرشتگان خداست...
مزارش هم از درب روبروی باغ بهشت که وارد میشید سمت چپ دقیقا نقطه وسط شهداست...
دلم همیشه هواشو میکنه ...
شرمنده طولانی شد...
دل و دماغ ویرایش کردنم ندارم ... اگه غلط داره خودتون ببخشید!
قربونتون...
عمو نیمول
(نیما احدی نژاد)
پاسخ با نقل قول
نوشته اصلی توسط taba1129
علاقه مندي ها (Bookmarks)