شهيداي قمي
«شهيداي قمي، مرد درويشي بود. چند سال قبل از اين به اصفهان آمده، به هند رفته، در آنجا فوت شد، شعرش اين است:
يار ساقيست، به پيمانه كشيدن رفتمگل شكفت از چمن وصل و به چيدن رفتم
بسمل عشقم و در آرزوي زخم دگر تا در خانه قاتل به طپيدن رفتم
آن آتشم كه از دل آتش دميده امچون شعله زآتش دل خود سر كشيده ام
بر رويم از قفس در فيضي توان گشود من هم زآشيان به اميدي پريده ام(14)

14) تذكره نصرآبادي، ص 367. نصرآبادي بعد از بيت مذكور بيت ذيل را كه از صيدي طهراني است، اشتباهاً به نام شهيداي قمي ثبت كرده است:درين فصل گل هر چه داري به مي ده