انسانها چهار دسته اند:
آنهاییکه وقتی هستند هستند ووقتی نیستند نیستند:
عمده ی آدمها.حضورشان مبتنی به فیزیک است.تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل فهم میشوند.بنابراین اینها تنها هویت جسمی دارند.
آنهایی که وقتی هستند نیستند و وقتی نیستند هم نیستند:
بودو نبودشان فرقی ندارد.مردگانی متحرک درجهان.بی شخصیت اند و بی اعتبار.هرگز به چشم نمی آیند.مرده و زنده شان یکی است.
آنهایی که وقتی هستند هستند و وقتی نیستندهم هستند:
انسانهای فوق العاده.معتبر و با شخصیت.دربودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرخودشان را میگذارند.کسانیکه همواره در خاطرمان میمانند ,دوستشان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم.
آنهایی که وقتی هستند نیستند و وقتی نیستند هستند
شگفت انگیزترین آدمها.زمان بودنشان چنان قدرتمند و باشکوهندکه ما نمیتوانیم حضورشان را دریابیم.اما وقتی از پیش ما میروند آهسته آهسته درک میکنیم , باز میشناسیم , میفهمیم که آنها چه بودند , چه میگفتند , چه میخواستند.ماعاشق آنهاییم.هزار حرف داریم برایشان.اما وقتی در برابرشان قرار میگیریم , قفل به زبانمان میزنند.اختیار از ما سلب میشود.سکوت میکنیم و غرقه در حضورشان میشویم.درست زمانیکه میروند یادمان میاید که چه حرفها داشتیم و نگفتیم.شاید تعداد این آدمها در زندگی هرکدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد.
علاقه مندي ها (Bookmarks)