ويولون در اصل سازى شرقى است که بعد از جنگ‌هاى صليبى به اروپا راه يافت. نخستين سازندگان معروف ويولون در ايتاليا پيدا شدند. ويولون داراى چهار سيم است و به دو روش اجرا مى‌شود. با آرشه وپيتسيکاتو آهنگ بدون آرشه و با ضربات انگشتاست. اين ساز کوچک از جمله سازهاى زهى است.
ويولون اصيل جنسش از چوب است و وزن سبک و انداه‌اى کوچک دارد. ويولون داراى بدنه، دسته و سراست.
ويولون از اواخر دورهٔ ناصرالدين‌شاه جاى کمانچه را در ايران گرفت؛ و نوازندگان کمانچه تکنيک خود را به ويولون انتقال دادند و جز استاد ابوالحسن صبا و ساير شاگردان مدرسهٔ عالى موسيقى که ويولون را با تکنيک حقيقى آن مى‌نواختند، بقيه ويولونيست‌هاى ايرانى از روش کمانچه‌کش‌ها پيروى مى‌کردند. شيوهٔ استاد صبا با شاگردانش منتقل شد و آنها با تغييراتى چند، ويولون را تا حدودى از تکنيک کمانچه‌کشى جدا کردند. از اين‌رو نوازندگان اين دو ساز، گاه هر دو را مى‌نواخته‌اند و به هر دو تسط داشته‌اند. استادان نوازندهٔ ويولون چون على‌نقى وزيرى و ابوالحسن صبا، مکاتبى را براى اجراى موسيقى با اين ساز بوجود آوردند.