کلبه عشقولانه من

خانه های قدیمی را دوست دارم تاریخ در آنها به زیبایی در حرکت است همه چیز عمر دارد حرف دارد برکت دارد



تکنولوژی آن ها را له نکرده!
یاغی گری ها ی مدرن تغییرشان نداده.
هنوز حیاط هست؛
حوض است؛
کوزه هست؛
قناری می خواند؛
ماهی شنا می کند...
دیوارهای اتاق های کوچک؛
مهمان جمعیتی زیاد است.
سفره ها گسترده اند؛
نه دو نفره...
نه چهار نفره...
صدای پیرها شنیده می شود؛
حضورشان برکت خانه است.
کوزه ها مملو از ترشی؛
دیگ کوچک مفهومی ندارد؛
نذری پزان به راه...
همسایه حق به گردن دارد!
دست ها صدا دارد؛
درختان نفس می کشند؛
باغچه هنوز آرزو نشده؛
زیرزمین انباری نیست؛
حیاط را بالکن نمی خوانند؛
پنجره فقط در نقاشی ها نیست...
باران در خانه می بارد...
ایوان زیر حصیر؛
چایی همیشه دم است؛
روی سماور،
توی قوری...
در خانه همیشه باز است.
مهمانی ها دلیل و برهان نمی خواهد.
غذاها ساده و خانگی است؛
بویش نیازی به هود ندارد!
عطرش تا هفت خانه می رود...
کسی نان خشکه ندارد،
نان برکت سفره است.
مهمان ناخوانده آب خورشت را زیاد می کند!
دلخوری ها مشاوره نمی خواهد!
دوستی ها حساب و کتاب ندارد!
سلام ها اینقدر معنا ندارد!
سلام گرگی وجود ندارد!
افسردگی بیماری نایابی است.
گلدان ها در خانه اسیر نیستند،
درخت یاس هنوز هست،
بوی یاس از شیشه های عطر نمی آید...
دست پدر همیشه پر است،
خانه همیشه شسته،
خاک اینجا نمی ماند!
همه چیز زنده است
حتی اگر آن خانه
سال های سال متروکه مانده باشد .....