neo

چشـم مـن گــم شـد و تـو پنجره‌ها نيومدیگـفته بـودم واسـه خـــــاطر خــــــدا نيومدیيکــی گفت شــبای مهتاب بشينم دعا کنمبـالا رفت دســـتای مـن واسـه دعــا نيومدیدلِ مـن اســير چشمای تـو شد حتی واسهايـن کــه ايـن دــيوونه رو کنی رهـــا نيومدیواســه تــو نـوشـته بـودم کـه دلــم ديـــوونتهتــو گـذاشـتی

...

یک نفر در همین نزدیکی ها
چیزی
به وسعت یک زندگی برایت جا گذاشته است ...
خیالت راحت باشد
آرام چشمهایت را ببند
یک نفر برای همه نگرانی هایت بیدار است
یک نفر که از همه زیبایی های دنیا
تنها تو را باور دارد ...

به زمين ميزني و مي شكني
عاقبت شيشه اميدي را
سخت مغروري و مي سازي سرد
در دلي، آتش جاويدي را

ديدمت واي چه ديداري، واي
اين چه ديدار دل آزاري بود
بي

...

شبی از پشت یك تنهایی نمناك و بارانی
تو را با لهجه ی گل های نیلوفر صدا كردم
تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا كردم
پس ازِ یك جستجوی نقره ای در كوچه های آبی احساس

...

از این شب های بی پایان،
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...

...

اي ستاه ها :
ما سلاممان بهانه است عشقمان دروغ جاودانه است!
در زمين زبان حق بريده اند :حق زبان تازيانه است!
وآنکه با تو درد دل مي کند هاي هاي گريه هاي شبانه است
اي ستاه ها :
اي که پيش ديده مني باورت نمي شود که در زمين هر کجا

...

در حال اینکه دارم مینویسم آهنگی از مرحوم ویگن رو گوش میدم که فوق العاده است
یه تیکه از شعرش رو بخون :
چه بگويم بامن اي دل چه ها كردي
تو مرا با عشق او آشنا كردي ...

خدا....
آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست
حق با سکوت بود صدا در گلو شکست
تا آمدن با تو خدا حافظی کنم
بغض امان نداد و خدا... در گلو شکست

وقتی دلم از دست روزگار می گیره،وقتی دنیا با همه ی قشنگی هاش بهم پشت می کنه،وقتی دستم از همه ی اون چیزایی که می خوام کوتاهه...با خودم میگم:خدا،عیبی نداره اگه دنیا مال من ...

روزگارم بوی آهن و سیمان گرفته؛ بوی تابوت تنهایی.
صندوق روزهایم پر شده از پیامک های بی هدف، خالی از پیام های آسمانی تو...
صدای گامهای رجب، سکوت آرزوهایم را در هم میشکند. جان در برابر قدومش زانو می زند و روح، نفس تازه می کند در هوای "یا من ارجوه لکل خیر..."
روزگارم بوی قنوت ...

در دو چشمش گناه می خندید
بر رخش نور ماه می خندید
در گذرگاه آن لبان خموش
شعله یی بی پناه می خندید
شرمنک و پر از نیازی گنگ
با نگاهی که رنگ مستی داشت
در ...